Poetycko #7

Pochwała głupoty?

Kolejny mój wiersz. jego też napisałam w wakacje. Są to moje przemyślenia i gdzieś już słyszałąm wiersz o podobnym temacie. Jak coś to piszcie.

***

Czy warto być głupim?

Odpowiem tak.

 

Bo taki w życiu łatwiej  ma.

Ma mniej problemów,

Zmartwień też ma mniej.

Codziennie wita nowy dzień.

 

Innym życiem się nie przejmuje.

Z dnia na dzień żyje.

Małą ma własność

A zarazem tak wielką.

 

Głupiec bogaczem - mądry włóczęgą.

 

Ten znów coś myśli, obmyśla, główkuje.

Codziennie nowe problemy znajduje.

 

Chciałby coś zrobić, poucza, naucza, tłumaczy.

Ma własne idee, ma własne cele.

Ma problem ze spaniem i ze wstawaniem.

 

Wciąż żyje w biegu, czegoś mu brakuje.

Jest mądry lecz stres go zjada.

 

Czy warto być głupim? Odpowiem tak.

 

Jednak co ja myślę, to moje, a ty wybierz sam.

Bo żyje się tylko raz.

***

 

 

Taki tam krótki post...

 

Życie jest zbyt krótkie...

Poetycko #6

Życie i marzenia

Dzisiejszy wpis ja dla mnie jest bardzo wyjątkowy, bo wiersz który wstawiam jest mój. Ja go napisałam, to są moje przemyślenia. Czy to w zupełności jest wiersz? Nie potrafię na to odpowiedzieć, ale to są moje słowa. Jeśli jakieś fragmenty wam się kojarzą z jakimś wierszem to piszcie jestem bardzo ciekawa :-)

***

Życie jest przedziwne.

Marzeń wiele się ma.

 

Chciałabym być wyższa.

Może wtedy nie czułabym się samotna,

sięgając po rzecz z wyższej półki.

Nie musieć nikogo prosić o pomoc.

 

Chciałabym być wyższa.

Łatwiej jest się schylić, niż wzbić wyżej.

 

Życie jest przedziwne, wyższa już nie będę.

 

Gdyby tak znaleźć kogoś na stałe.

Kogoś kto będzie mnie wspierał.

Kto będzie dawała mi poczucie bezpieczeństwa.

Który przyzwyczai się do moich wad.

I ja go zaakceptuję.

 

Będąc w sklepie sięgałby do wyższych półek.

Byłabym szczęśliwa.

 

Czy chciałabym być wyższa?

Gdybym była wyższa byłabym jeszcze bardziej samotna...

 

Marzeń wiele się ma.

Życie jest przedziwne.

 

***

 

Takie tam moje... Samotność doskwiera i to najbardziej boli... A wasze przemyślenia?

Wewnętrzne oko kobiety #2

Bez poprawki.

Życie! To połączenie wielu małych elementów. Naprawdę niewielkich. Jesteśmy szczęśliwi, smutni, źli, dobrzy. Przepełnia nas tak wiele uczuć, których tak naprawdę nigdy nie poznamy do głębi. Najcenniejsze co posiadamy to wspomnienia. Niestety nie wszystkie są piękne. Choć walczymy z nimi, próbujemy je wyprzeć to i tak nie jest to łatwe. Jest wiele rzeczy, które żałuję lub ludzi, których nigdy nie chciałabym poznać. Zapomnieć. Wszystkie według mnie zmarnowany chwile, nieszczęsne lata. Szczerze lata gimnazjum były najtrudniejsze i związanie z nimi wspomnienia do najłatwiejszych nie należą. Nie mówię, że zawsze było źle. Mam wiele dobrych wspomnień, niestety w tym okresie nie potrafiłam się odnaleźć. Wielu znajomych, a stały kontakt tylko z garstką ludzi.

 

Nieszczęścia! Nieodłączny znajomy człowieka, który przykleja się do Ciebie, że z czasem uznajesz go za przyjaciela. Niektóre nieszczęścia są naprawdę traumatyczne, zmieniają życie o 180°. Gdy się z nim już spotkasz to marzysz by pójść spać, a gdy się obudzisz, chcesz powiedzieć: „to tylko zły sen”. Niestety to często nie pomaga. Gdy zmarł mój tata na początku nic nie czułam. Miałam wrażenie, że to wszystko jest jakby obok mnie. Że mnie to nie dotyczy. Gdy dzwoniłam do braci z tą smutną informacją czułam się samotna. To w takich chwilach potrzebujemy najwięcej wsparcia. I w takich chwilach czujemy się oszukani. Siebie widzimy na wielkim pustkowiu lub gorzej, że jesteśmy gdzieś wielkim gronie ludzi, których nie znamy i nie potrafimy znaleźć z nimi kontakt, dogadać się. Lecimy wtedy na oparach. To już jest skraj życia. Poczucie sprawiedliwości, Bóg? W takich momentach czujemy pustkę.

 

 

Łzy! W takich chwilach nie można się bez nich obyć. Dają ukojenie. Możesz się wypłakać i sam ten fakt sprawia, że jest jakby lepiej, jaśniej. Czujesz ulgę. Wiesz, że to co było nie wróci, że błędy jakie popełniliśmy nie mamy nawet szansy naprawić. Ale łzy są skarbem. Gdy zaczynasz płakać pojawiają się wtedy osoby „czyste”. To one dobrym słowem lub umiejętnością wysłuchania sprawiają, że po prostu uśmiechasz się. I uśmiech ten jest najszczerszy jaki w życiu możemy wydobyć z siebie. Pojawiają się ludzie z podobnymi problemami lub tacy, którzy nas znają i nie chcą byśmy byli smutni. Prawdziwi przyjaciele, których poznaje się w biedzie.

 

Czas! On staje się naszym sprzymierzeńcem. Bo by zapomnieć trzeba czasu. Ale na nim nie wolno się zatrzymywać. Ważne jest też, by znaleźć odwagę, by spojrzeć w przyszłość. Przeszłość zostawić za sobą. Uwierzyć w siebie. Po prostu podnieść się. Bo w życiu warto wierzyć w siebie, a na świecie nie będzie przeszkód, których nie można pokonać. To zależy od człowieka i wyrzeczeń.

 

 

Ale grunt to być optymistom. Żyć realnie i niebanalnie. Mieć cele. Bawić się życiem. Bo mamy je tylko jedno.